De geschiedenis van de Filipijnen begint waarschijnlijk met de bekende 'Tabon man'. De schedel van deze man is gevonden op de Palawan-eilanden is volgens wetenschappers bijna 50.000 jaar oud! Hij ligt tegenwoordig in het National Museum of the Filipino People in Manilla. Ondanks de naam is het eigenlijk nooit echt bewezen dat de schedel van een man was.
In de tijd van de Tabon man en zijn soortgenoten waren de Filipijnen waarschijnlijk nog verbonden aan het Aziatische vasteland. Het duurde nog een 25.000 jaar voordat de eerste Negrito's zich hier vestigden. De Negrito waren waarschijnlijk emigranten uit Maleisië, Borneo en misschien zelfs van enkele stammen in Australië.
Meer immigranten
In het jaar 200 n. Chr. vonden de Chinezen hun weg naar de Filipijnse eilanden. Het was niet direct de bedoeling om zich hier te vestigen, maar ze zagen de eilandengroep als een goede handelspartner. Al ging alles in die tijd natuurlijk nog via ruilhandel. De handelsbetrekkingen tussen China en de Filipijnen hebben uiteindelijk nog eeuwen standgehouden. De vele Chinese vestigingen en het grote Chinese Cemetery in de hoofdstad Manilla zijn daar het bewijs van.
Rond 1100 kregen de Filipijnen te maken met immigranten uit India, Japan, Borneo, Sumatra, Java en Thailand. Ook kwamen er helemaal uit het Midden-Oosten Arabische volgelingen van de missionaris Sheik Makhdum. In 1380 bezetten zij de eilandengroep Sulu. Het kleine Sulu groeit de komende eeuw zelfs uit tot een machtig islamitisch rijk.
Een nieuwe overheerser
De Filipijnen zijn al lang een grote mix van Aziatische culturen. Daar kwam aan het begin van de zestiende eeuw drastisch verandering in. De overmoedige Portugese ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan zette in 1521 voet aan wal op het kleine eiland Samar. Van daaruit trok hij langs meerdere eilanden om ze tot Spaans grondgebied te benoemen en het christelijk geloof te verkondigen.
Erg ver kwam hij echter niet. Op het eiland Cebu werd hij wat overmoedig en sloeg hij direct een groot houten kruis in de grond. Of tenminste, als echte edelman liet hij dat zware klusje waarschijnlijk over aan zijn slaven. Nog geen twee weken later zou de beroemde Portugese ontdekkingsreiziger worden vermoord door Lapu-Lapu, koning van het Cebuaanse binneneiland Mactan. Lapu-Lapu was niet gediend van al die katholieke bemoeienis.
Vastberaden om deze mooie tropische eilanden toch in handen te krijgen, stuurde de Spaanse koning Philip II nieuwe vloten. Twintig jaar na Magellaan lukte het commandant Ruy Lopez de Villalobos uiteindelijk wel om de leiders van de verschillende eilanden voor de Spaanse kroon te winnen. Uit die tijd stamt ook de naam 'Filipijnen' als eerbetoon aan koning Philip.
Tegen 1571 is het hele archipel in handen van de Spanjaarden. Alleen de kleine islamitische eilandengroep Sulu blijft onafhankelijk. Maar ook sommige gedeeltes van Mindanao blijven zich hardnekkig verdedigen tegen een katholieke overheersing.
Dit vormde de basis van de religieuze oorlogen tussen Mindanao en de rest van de Filipijnen. Veel burgers bleven islamitisch en tot grote onvrede van de Spaanse koning. Om tweespalt tussen de verschillende volkeren te vergroten gebruikte de koning voor zijn religieuze oorlogen al bekeerde Filipijnse burgers in plaats van zijn eigen manschappen.
Een onbetrouwbare bondgenoot
De Spanjaarden houden de Filipijnen bijna vierhonderd jaar stevig in hun greep. Toch duiken begin negentiende eeuw verschillende onafhankelijkheidsbewegingen op. Een van de bekendste vrijheidsstrijders uit die tijd is Dr José Rizal. De Spanjaarden zitten ondertussen in een flinke oorlog met de Verenigde Staten. In 1898 bemoeien de Amerikanen zich met de onrust op de Filipijnen en bevrijden zij hen van de Spanjaarden.
De Filipijnse generaal Aguinaldo neemt de touwtjes in handen en verklaart de eilandengroep onafhankelijk. De vreugde duurt echter maar even want nog datzelfde jaar kopen de Amerikanen de Filipijnen over van de verslagen Spanjaarden. De macht is nu in handen van de Amerikanen en de nieuwe president Aguinaldo wordt buiten de eilanden niet erkend als leider van de Filipijnen.
Pas in 1935 zijn de Amerikanen bereid zicht terug te trekken. Dit doen ze niet zo zeer uit humanitaire overwegingen, maar meer omdat ze het land hen weinig meer te bieden had. Manuel L Quzon werd de nieuwe president. Maar niet voor lang want niet veel later gooide de Tweede Wereldoorlog roet in het eten. De Japanners vallen de Filipijnen binnen en gaan twee jaar lang niet meer weg.
Met hulp van de Amerikanen worden de Japanners uiteindelijk verdreven, maar de schade is enorm. Vooral de hoofdstad Manilla heeft erg geleden onder de zware gevechten. In 1946 mogen de Filipijnen zich echt onafhankelijk noemen, op papier, en met een eigen president.
Marcos
De eerste zelf gekozen president Ferdinand Marcos leek een uiterst charismatische man, maar was in werkelijkheid een dictator. Vlak na zijn overwinning in 1965 werden hij en zijn mooie vrouw Imelda nog door het volk bewonderd als hun eigen Filipijnse versie van de Kennedy's. Maar al gauw bleek dat mooie beloftes nooit waar gemaakt zouden worden.
Tegenstanders van het beleid verdwenen spoorloos of werden voor jaren opgesloten. De media waren verre van onafhankelijk en Marcos verdraaide de grondwet waardoor hij keer op keer opnieuw verkozen werd.
Hierdoor wist Marcos nog twintig jaar aan de macht te blijven. Maar hij kreeg veel tegenwind van communistische groepen in Luzon en het islamitische Moro National Liberation Front (MNLF) in Mindanao. In 1983 maakte hij de fatale fout om zijn grootste politieke tegenstander Benigno Aquino jr. openlijk te laten vermoorden. Aquino kreeg meteen de status van een martelaar en tijdens zijn begrafenis trokken twee miljoen diepbedroefde burgers de straat op als laatste eerbetoon.
Bij de nieuwe verkiezingen in 1986 had Marcus een nieuwe en gevaarlijke tegenstander, namelijk Corazon Aquira, de weduwe van Aquino. Beide partijen beweerden de verkiezingen te hebben gewonnen. Ondertussen had Marcos zich al zo onpopulair gemaakt dat hij besloot te vluchten naar Hawaii. Hij stierf drie jaar later.
Democratie
Onder leiding van de vrouwelijke presidente 'Cory' Aquira mocht de Filipijnen zich voor het eerst in de geschiedenis een echte democratie noemen. Toch waren er zware economische problemen. Aquira moest in de zes jaar dat ze regeerde maar liefst zeven keer een militaire coup doorstaan! Ze gaf in 1992 de fakkel door aan haar minister van defensie Fidel Ramos.
Tijdens het bewind van Ramos werd er eindelijk een vredesakkoord getekend tussen het MLNF en de Filipijnse regering. Helaas is dit ondertussen minder effectief gebleken dan eerst werd gedacht. Splintergroeperingen van het MLNF plegen tegenwoordig weer opnieuw aanslagen in Mindanao.
Filmster for president
In 1996 moest Ramos vertrekken om plaats te maken voor de vroegere acteur Joseph Estrada die door zijn populariteit op het witte doek nog amper campagnes nodig had. Toen bleek dat Estrada er nogal een creatieve boekhouding op na hield gingen de burgers massaal de straat op om te protesteren tegen zijn beleid.
In 2001 trok Estrada zich terug en kwam Gloria Arroyo ten tonele. Zij won ook een tweede ambtstermijn in 2004. Niet dat haar presidentsschap tot zover bepaald over rozen is gegaan. Arroyo moest de laatste jaren het hoofd bieden aan onder andere meerdere pogingen van Estrada om de macht terug te nemen, zware beschuldigingen van fraude en terroristische aanslagen in het zuiden van het land.
